سوگند رحیم نوشته است: من دانشجوی تربیت معلم بودم در فضای پاک وزیبا ی معلمستان!! توی یکی از
همین نزدیکی ها که دیاری مملو از آدم های خشک وغریب بود درس خواندم . در
همین کلان شهرها دو سال زندگی کردم . با غربت و دلتنگی سماق مکیدم تا شدم
یک خانم معلم ! گاهی می گویند بهترین مردم معلم می شوند!!! اما من باور
ندارم آن قدرخوب نیستم که بگویم لیاقتم بودن در تکه ای از بهشت است زندگی
در آغوش کودکان استثنایی، که حاضرم هر روز بر دستشان بوسه زنم . لبخند
گرمشان وجودم را آرام می کند . زمانی که به آنها لبخند می زنم وجودشان را
شادی فرا می گیردو زیر خنده می زنندو با همان پاکی وجودشان می گویند :
خانم عاشقتم! دوستت دارم ... و کلماتی که تا گونه هایم از باران اشک خیس
نشود ، تمام نمی شود . در همین شهر هزار آرزو که از همان شهر هایی است که
خیلی ها حسرت درس خواندن در آن را دارند ؛ بگو بخند وقایم باشک با معدود
پاکان این دیار لذتی را به انسان می دهد که وصفش امکان پذیر نیست ... !
باورت نمی شود حتی اگر باور کنی تجسمش برایت دشوار است ...
دوران مدرسه دانشگاهمان پر بوده است از دوستان یا معلمان و اساتیدی که با گذشت زمان، ناغافل از آنها دور افتاده ایم. یافتن آنها ایده ای را در ذهن بلاگر «من دنبال یه دوست میگردم..» ایجاد کرده است، که افراد با دادن نشانی دوستان قدیمی خود، گویی آگهی یافتنشان را در این وبلاگ ثبت میکنند. حتما به این وبلاگ سر بزنید شاید دوست قدیمی شما در انتظار یافتنتان باشد.
از طریق این وبلاگ ملیحه خانم توانسته است دوست خود را بیابد.برای استمرار دوستی ها دعا میکنیم.
این وبنوشت به یادداشت های داریوش و سپنتا اختصاص دارد که برای فرزندان خود در طی چهار سال می نگارند. از وقتی که دختر خانمی(تیناب) هنوز معلوم نبود که دختر است یا پسر! و بعد اضافه شدن خواهر کوچولوی دیگری(نیکو) که دارد اولین چرخیدن و سخن گفتن خود را تجربه می کند، روایت میکنند. به خانواده شاد و قدیمی میهن بلاگ تبریک می گوییم و میدانیم که نیکو و تیناب وبلاگ نویسان خوبی خواهند شد.
برای استمرار دوستی ها دعا میکنیم.
